Askorentzat lehen aldia zen jaioterritik hainbeste urruntzen ginela. Parisen egonak ginen urtebete lehenago, baina
oraingoan bidaia askoz luzeagoa zen eta urduritasunak eztarria estutzen zigun. Alemaniara
egingo genuen bidaia gure ahoetan zegoen ia gai bakarra izan zen hainbat
hilabete lehenagotik,eta, eguna iritsi ahala, gero eta aztoratuago geunden
denok. Hara habiatu ginen asteazken haren aurreko egunak irakasleentzako
infernu pertsonal bat izan ziren: ezin genuen gure irrika ezkutatu, eta 31 nerabeen
irrika Katrina Urakanaren antzekoa dela argi geratu zitzaigun denoi.
Gutxi batzuk
astebete lehenago hasi ziren gauzak prestatzen, arropa konbinazioak egiten,
beharrezkoak zirenak bilatzen, edo hango familiari oparitxoren bat erosten; gehienak,
ordea, aurreko egunean prestatu genuen den-dena. Jakina da halako gauzak azken
unerako uztea zein dibertigarria den.
·····································································
2015eko urtarrilaren
8a. Arratsaldeko seiak. Espazio-ontzi bat zirudien autobus bat. 35 pertsona
etxean aurkituriko maleta handienarekin, armairu enpotratu mugikor baten
antzerakoak (batez ere Ingerena). 30 lurrikara, 2 sorgin, autobuseko komuna
irekitzen ez ziguten 2 txofer, eta Julen, gida turistiko partikularra. 21 ordu
futbol talde bat bere baitan izan duen gimnasio bat zirudien autobus batean;
jende bat lur bustiaren gainean lotan, beste batzuk eternitatea iraun zuen
naziei buruzko film bati begira-begira, beste bat denak gogaitzen bere argazki
kamerarekin, beste bi Paris Hilton bezala antifaz batekin begietan… Zer ez zen
gertatu autobus hartan?
Iritsi ginen
Werther-era eguerdi partean, eta, nola ez, herri hartako alemaniar guztiak
aztoratu genituen gure oihuekin. Denak kale erdian, lerro batean, pasahitz
gabeko Wifiaren bila, gure alemaniarrei etortzeko presa sartzen. Etorri ziren,
bada, hamabost orduren buruan kasik, eta halaxe joan ginen bakoitza bere
aldetik.
Hurrengo eguna
arte ez ginen berriro denak elkartu, gure adiskideekin lehen gaua pasa ondoren.
Arratsaldean bolera batera joan ginen Bielefield-en, baina azkenean garagardotegi
batean bezala bukatu genuen, masailak gorri-gorri eta boloak edozein modutara
botatzen. Dotore agertu ginen Freddy-ren bideoetan! Hori gutxi balitz,
hainbeste pertsona izanik, izugarrizko nahasmena izan zen denontzat zapatak
hartu, ordaindu, mahaia aukeratu eta beharrezkoak ziren beste ehun gauza
gehiago egiteko orduan. Hala ere, primeran pasa genuen bata bestea pikatuz,
lehiatzen, ea zein zen hobea erakusteko gurarekin. Eguna ondo bukatzeko,
zerrikeriak afaltzea erabaki genuen denok.
Igandean, izotz
gainean patinatzen eta kartsetan ibiltzen pasa genuen goiza, eta zaldi gainean
buelta bat ematen, eskubaloi partidak ikusten, eta baita alemaniarren aurka
futbolean aritzen ere! Gainera, batzuk badmintonen jolasten ibili ginen, beste
batzuk, ordea, igerileku itxuroso batean blai eginda (euskal neska katxarroak
erakutsi beharra zegoen, noski). Iluntzean, gehienak jatetxe eleganteetara joan
ginen afaltzera. Euskaldun onak bezala, beste guztiak jatetxeekin bat eginda
dotore-dotore jantzita zeuden bitartean, gu Salomon-ak eta Ternua-ko galtzak jantzita
joan ginen, nola ez… Salomon-ak hil artean!
Gure lagun
alemaniarrekin asteburu eder bat igaro ondoren, ikasleak garela ia ahaztu
zitzaigun. Baina, lasai, hantxe etorri ziren alemaniarrak beren buru argiekin,
eta, zer bururatuko zitzaien? Beraiekin eskolara joatea goizeko 7:30etan,
noski! Guk ere maite zaituztegu.
Horrela ba,
begien azpian Coloradoko Kanoi Handia ziruditen bi zulo moreekin habiatu ginen
eskolara, motxilak bizkarrean harturik. Euri zaparrada itzelen azpian. Aterkiak
hegan alde egiten zuela. Euskal Herriko kobazulo baten barnean baina beltzago
zegoela zerua. Zoriontasuna puri-purian, ikus daitekeen bezala. Plastika,
filosofia, historia, erlijioa… ikasgai guztietan murgildu ginen, baina tutik
ulertu gabe, noski. Umetxoak ginenean bezala, marrazkiei begira. Hango jangelan
bazkaldu genuen, Estatu Batuetako filmetan agertzen diren jangeletako batean
egongo bagina bezala. Arratsaldean, soinketako klasea izan genuen, eta, berriro
ere, futbol partida neketsuetan barrena igaro genuen denbora.
Zazpiak aldera
edo, Florian izeneko alemaniar baten etxean bildu ginen denok, eguraldi
kaxkarrari aurre egiteko asmotan kalefakzioa martxan jarrita. Hiru sofatan 50
pertsona pilatu ginen elkarri lekua kentzen.Dezibelioak igoarazi genituen
musikarekin, eta denontzat txikiegia zen etxe hartan ilunabar polita igaro
genuen.
Asteartean,
autobusera igo eta han inguruko pastel denda batera bisita egin genuen. Bertan,
bertako ogia, pastelak, tartak,… nola egiten ziren erakutsi zigun nagusiak.
Denda osotik eman genuen buelta, ahal genuen guztietan gozokiren bat edo beste lapurtuz. Esan
zigutenez, denda hura berezia eta famatua zen Pumpernickel izeneko ogi beltza
egiteagatik, eta, opari modura, bakoitzari zati bat eman zigun nagusiak etxera
eramateko! (Zera baino txarragoa zegoen, baina zaldi oparituari ez begiratu
hortzak…)
Ondoren,
Volkswagen kotxeen museo bat ikustera abiatu ginen. Zirudienez, nagusiak behin
marka horretako kotxe zahar batekin topo egin zuen eta liluraturik gelditu zen.
Handik aurrera, pixkanaka-pixkanaka, gero eta kotxe gehiago erosten eta lortzen
joan zen eta, azkenerako, ehunka kotxe izan zituen bere eskuetan. Batzuk Lehen
Mundu Gerraren hurrengo urteetakoak ere baziren. Horrela, hainbeste auto
koloretsuren artean, goiza joan zitzaigun hegan. Bazkaldu ondoren bueltatu
ginen gure etxeetara, eta batzuk arratsaldea shopping egiten igaro genuen moduan, beste batzuk etxean pelikula
eta serieak ikusten ibili ginen. Egun neketsu baten ondoren, erlaxatzeko modu
onena dudarik gabe. Ausarten bat kalera ere irten zen, baina ez ziren oso
urruti joango…
Asteazkena polita
izan zen. Münster izeneko hiri batera eraman gintuzten gure bi txoferrek
autobusean. Bertan hiru (edo hogeita bost) eliza eta katedral bisitatu genituen
gida batekin. Hiri hartan pelikula bateko aktore ginela zirudien, hiri osoak
ametsetakoa baitzirudien. Etxeak, lerro perfektuak osatzen zituztelarik, hiri
osoa argitzen zuten beren kolore bitxiekin; kale guztietan musika doinuak
entzuten ziren nonahi, akordeoia, gitarra, baita saxofoia ere jotzen zuten
pertsonak beste guztion bizitzak alaitzea helburu zutela ematen zuen; hirian
zeuden 600.000 bizikletek izugarrizko dinamismoa ematen zioten bertako
eguneroko bizitzari, eta han eta hemen aurkitzen zenituen gurpilak jirabiran.
Guk bisitatu genuen egunean, gainera, euria gurekin eraman genuen, nola ez,
baina hainbeste dinamismo zuen hiri hartan hainbesteko aterki dantza ederra
gelditzen zitzaion.Hiru orduz denbora librea oparitu ziguten irakasleek, segur
aski gutaz behingoz libratzeko, eta handik bueltaka ia zorabiatu ginen.
Ondoren,
espazio-ontzian berriro igo eta garagardotegi batean jaitsi ginen (Alemanian izan
ginen egunetan lurrera erorita zauri bat eginez gero, odola beharrean hura
aterako zitzaigulakoan nago: zerbeza, edalontzi eta guzti). Han 16 urterekin
edan daitekeela aprobetxatuz, batzuk ur moduan edaten genuen ia.
Leku hartan,
nagusiak gutxi gorabehera zazpi orduz hitz egiten jardun zuen, Jainkoak daki
zertaz inork ez baitzuen hitz bat ere ulertu. Ondoren, nola ez, izugarrizko
edalontzi puskak ekarri zizkigun denontzat, eta baita platertxo batean
saltxitxa erraldoi bat ere. Gainera, amaitzeko, pastel berezi bat eskaini
ziguten, eta denok Olentzeroren triparen antzeko zerbaitekin irten ginen
bertatik. Jan eta gehiago jan, potolo, zer bestela!
Toki hartan
egindako guztia gutxi balitz, nagusiak garagardoa egiten zen lekura eraman
gintuen prozesu osoa esplikatzeko asmoz, guri izugarri interesatzen
baitzaizkigu halako gauza astunak, e? Halaxe, sabela bete betearekin, kristoren
nekearekin eta nonbait etzateko gogo apartarekin beste 40 minutuko bakarrizketa
entzun behar izan genuen. Hala ere, denok genuen logurarekin, zaldiak bezala
zutik kuluxka bat egin genuen, entzuten ari bagina bezalako plantak egiten, eta
uste baina azkarrago bakoitza bere etxean zegoen. Hala ere, deskantsatzeko
denbora askorik ez genuen izan, seietan geldituak baikinen BIG PARTY (festa
handia) ospatzeko. Beraz, etxera joan, dutxatu, eta eramandako arropa
dezenteena soinean jantzita gazte lokal moduko batera eraman gintuzten.
60 pertsona bildu
ginen han. Eroren batek etxetik ordenagailua eraman zuen, besteren batek
bozgorailuak, denon artean mila eta bi zerrikeri, eta, nola ez, garagardoa. Zer
sorpresa.
Batzuk 12ak arte
egon ginen dantzan gelditu gabe; beste batzuk, ordea, lehenago joan izan behar
genuen. Hala ere, denok batera oso ondo pasa genuen: alemaniarrek beren abesti
gustukoenak erakutsi zizkiguten, eta guk berdina gureekin. Txanda modukoetan
abesti eta dantza ezberdinak erakutsi genituen, ingurukoek animatzen gintuzten
bitartean. Denon artean festa itzela muntatu genuen lau pareten artean, eta
benetan gustura igaro genuen azken gaua.
·····································································
2015eko
urtarrilaren 15a. Goizeko zazpi eta erdiak. 60 pertsona baino gehiago autobus baten inguruan bilduta,
gehienak negar malkotan. Hara joaterakoan zeuden maleta guztiak baino gehiago
zeudela zirudien. Azken momentuko oparitxoak lagunen artean, laster elkar
berriro ikusiko dugunaren promesak denen ahotan. Horrela baita: nahiz eta
batzuetan momentu onenak ez bizitu izan, oso aste polita igaro genuen
Wertherren, eta bueltako autobusean tristezia moduko bat arnasten zen
autobusean. Batzuk jada martxoan alemaniarrek Euskal Herria bisitatzen zutenean
zer egin pentsatzen hasita geunden jaioterrira hurbildu ahala.
Egun hartan
Bruselasen geldialditxo bat egin genuen bazkaltzeko, eta bertako eraikinek liluratuta
utzi gintuzten erabat, baina gure tristurak begiak lausotzen zizkigun. Nekea
ere izango zen denok bueltako bidaian apaltzen gintuena, baina, nahiz eta
halakoak onartzerik ez gustatu, gure lagunak eta haiekin igarotako egunak izugarri
botako genituen faltan hurrengo asteetan. Gezurra dirudi, baina sei egun
kaxkarretan adiskidetasun giro itzela sortu genuen denon artean.
Martxoaren
erdialdean alemaniarrak etortzekoak dira hona. Denok irrikatan gaude, baina
kontziente gara behar bada elkar ikusiko dugun azken aldia izango dela hau;
beraz, edukiko dugun denbora ahalik eta gehien aprobetxatzea pentsatzen dugu,
noski: Donostiara eramango ditugu, Juantxon bokadilo bat jatera; eta
sagardotegietara, ea bakailao tortillaz gu bezainbeste maitemintzen diren; eta
Euskal Herrian nonahi aurki daitezkeen parajeak begiztatzera, gure herri maitea
zein ederra den ikus dezaten; eta Hernanira festan larunbatean, erakusten
dituzten zintzo plantak pixka batean ezkutatzeko guraz; eta hau, eta bestea… Mila
eta bi gauza! Ea Alemanian igarotakoa bezain polita den.
Seguru gaude
baietz.
No hay comentarios:
Publicar un comentario